Kujtime nga Jeta e Imam Ahmedit

valla op

shum post i qelluar

Kujtime nga jeta e Imam Ahmedit

--------------------------------------------------------------------------------

Në librin interesant, Wadaa' ar-Rasul li 'Ummatihi, Shaih al-Kahtaani i kujton fjalët e fundit të Resulullahit që i kishte thënë në shtratin e vdekjës.

Pasi që kishte jetuar jetë Xhihadi, Daveti, dhe Ibadeti, Resulullahi, salallahu alejhi ue selem, i tuboi njerëzit rreth tij në prag të vdekjës dhe tha, "Unë kamë lënë dy gjëra që ju nuk do të devijoni pas tyre përderisa ju i përmbaheni atyre: Libri i Allahut dhe Suneti Im."

Pasiqë Resulullahi, salallahu alejhi ue selem kaloi në ar-Rafîq al-'Alâ, Umeti u sprovua me njerëz që u munduan ta korruptojn, ta nënvlersojn, apo ta ndajn Sunetin nga islami.

Dhe nga thellësia e burrave dhe grave të Umetit, Allahu te`ala - prej mëshirës së Tij ndaj Umetit të Muhamedit - ngriti luftëtarë që do ti qëndrojn përball armiqëve më të egër të Sunetit.

Prej atyre njerëzve që Allahu te`ala i ngriti ishte një djalosh i ri i quajtur Ahmed.
Ahmedi jetoi në Bagdad para një mijë viteve. Në ato netë të ftohta dimri, nëna e tij - Mumine e bekuar ashtu si ishte ajo - do të ecte gjatë para Sabahit që ta nxej ujin për djalin e saj, Pastaj - përsëri edhe më gjatë para Sabahit - ajo e zgjonte atë që të marr abdest, pastaj ajo e mbështillte atë me mbuloj dhe nëpër terr të Bagdadit ata do të shkonin deri te Xhamija.

Nuk kishte ndonjë mashkull që ta përcillte atë (ai ishte jetim), prandaj nëna e Ahmedit do ta zgjonte herët në mënyrë që të zë vend të mirë në ligjërimet e hadithit pas Sabahit. Pastaj ajo do të priste gjatë për të derisa të lindte dielli në mënyrë që ta përcillte atë deri në shtëpi. Biri i saj u rrit dhe u bë njëri prej luftëtarëve mbrojtës të Sunetit, njëri prej katër Imamëve të kësaj Feje, Imam Ahmed ibn Hambel.

Në përmbledhjen e tij, vetëm në el-Musned, ai transmetoi prej më shumë se 280 mësuesve.
Ai u rrit nën hijen e Sunetit dhe ai e jetoi Sunetin. Eshtë raportuar se ai ka thënë se, "Asnjëherë nuk e kamë shkruar ndonjë hadith të cilin nuk jamë munduar që ta zbatoi."
Dhe ai i rriti fëmijët e tij njëkështu. Kur i shef baballarët tjerë duke hedhur bejzboll me Muslimanët e rinjë të tyre që Allahu ia ka besuar, kujtone këtë shembull:
Abdullahi, i biri i Imam Ahmedit, ju tregonte studentëve të tij se kur ishte i ri babai i tij do të lozte me të, "Zgjedh cilëndo kaptin që dëshiron nga Musnefi i Uaki. Më pyet për cilindo hadith e unë të tregoi për zingjirin e transmetuesve, apo më trego mua ndonjë zingjir të transmetuesve dhe unë ta tregoi hadithin!"
Atij iu shpallë dyluftim në fen e tij ashtu siq kishin patur dyluftim pak njerëz të tjerë. Emri i tij mbetet i gravuar në admirimin tonë deri më sot- përgjat qindra viteve, përgjat mijra kilometrave, përgjat mijra popujve - për shkak të dashuris së tij ndaj Sunetit dhe qëndrimit të tij kundër atyre që do të kërkonin që ta korruptojn atë.

Duke lexuar për jetën e tij, unë hasa në një ngjarje e cila më sjelli kujtime pikëlluese. Si do të ndihesh kur babin tëndë ta fyejn publikisht. Imam Ahmedi njëherë e fali Ikindin dhe u ulë me djalin e tij në Xhami vetëm me një njeri tjetër me emrin Muhamed ibn Sa`id Al-Khutali. Al-Khutali pastaj bëri vërejtje, "A i ke treguar ti (O Ahmed) njerëzve që ta bojkotojn Zejd ibn Khalaf?" Imam Ahmedi iu përgjigj, "Unë morra një letër nga njerëzit e tij ku më pyetën për punën e tij, prandaj unë iu përgjigja duke sqaruar Medhehebin e tij dhe qka kishte bërë bidat (në Sunet) dhe i kamë urdhëruar që të mos ulen me të." Al-Khutali shpërthej para Imam Ahmedit, i skuqur me hidhërim, "Unë do ta siguroi që ti të këthehësh prap në burg. Unë do ti bëjë ata që ti thejn brinjët tuaja." Vullgarizmi u ngrit lart e më lart. Imam Ahmedi iu drejtu birit të tij, "Mos iu përgjigj në atë se qka ai thotë dhe mos i fol atij."

Imam Ahmed i muarr sandalet e tij- (ndërsa) Al-Khutali duke e fyer mbrapa shpinës- dhe birit të tij, "Tregoju fqinjëve që mos ti flasin atij dhe as mos ti përgjigjen atij." Imam Ahmedi u largua derisa Al-Khutali mbrapa mallkonte dhe bërtiste duke mos treguar rrespekt.

Kur Halifja el-Mutasimi dëgjoi se Imam Ahmedi nuk ishte pajtuar me të dhe me gjygjin e tij në një qështje të veqant, ata e sjellën atë dhe e muarrën në pyetje në oborrin e Halifes. Ata debatonin me të dhe ai ua këthente sikurse gladiatori me shtizë me argumente më të mëdha dhe më të fuqishme. Muftit bërtitnin, "O Halife, ai ka bërë Kufr!" Derisa El-Muatasimi u bind dhe brenda hynë egzekutuesit.
Ata e gjveshën Imam Ahmedin dhe secili prej rojeve të fuqishëm do të hynte në radhë për ta rrahur Imam Ahmedin derisa ai e humbi vetëdijen. Pa marr parasysh gjendjen e tij, ata vazhduan që ta rrahin. Atë ditë dielli perendoi dhe Imam Ahmedit nuk iu kishte ulë imani i tij. Atë ditë ai u bë simbol për të gjithë pasuesit e Sunetit.

Kujtejbah tha, "Nëse kurdoherë e sheh dikend që e don Imam Ahmedin, ta kesh të ditur se ata janë pasues të Sunetit."

Al-Hasan ibn Arafah tregon, "Unë e vizitova Imam Ahmedin pasi që ai ishte i rrahur dhe i torturuar. Unë i thash atij, "O Abu Abdilah, ti ke arritur shkallën e Pejgamberëve!" Ai tha, "Hesht. Vërtet, unë nuk pash diq më shumë se sa njerëzit që e shitnin fen e tyre. Dhe unë i pashë dijetarët që ishin me mua që e shitnin Besimin e tyre.

Prandaj unë i thash vetës sime, `Kush jamë unë, qka jamë unë. Qka kamë për ti thënë Allahut nesër kur do të qëndroi para Tij dhe Ai do të më pyet, "A e shite fenë tënde sikurse tjerët që e bënë? " Prandaj unë e shikova kamxhikun dhe shpatën dhe i zgjodha ato.
Dhe unë thashë, "Nëse vdes do të këthehem tek Allahu dhe do të them: " Më është thënë të them se njëra prej Karakteristikave Tua është diq e krijuar por unë nuk e bëra. Pas asaj do të jetë Mvarsisht nga Ai - ose të më dënoi apo të më falë."

Al-Hasan ibn Arafah pastaj pyeti, "A ndieje dhimbje kur ata të rrahnin?" Ai tha "Po, unë ndieva dhimbje deri në 20 kamxhik pastaj i humba të gjitha ndjenjat (Ata e rrahën atë mbi 80 herë). Pasi që përfundoi unë nuk ndieva më dhimbje dhe atë ditë unë e fala drekën në këmbë."

[Në realitet ai u falë ndërsa gjaku i shkonte nëpër rroba.]
Al-Hasan ibn Arafah filloi të qajë kur ndëgjoi se qka kishte ndodhur. Imam Ahmedi e pyeti atë, "Pse po qanë? Unë nuk e humba Imanin tim. Mbi të gjitha a duhet të merakosem nëse e humbi jetën time."

Kul lan juseebana illa maa kataballaahu lana, huwa Mowlaana, wa ala Allâhi faljatawakkalil mutawakkilun.

Me parë- kur Imam Ahmedi u dërgua tek Halifja - njerëzit u munduan që ta pengojn atë nga egzekutimi i sigurt. Studenti i tij: El-Marrudhi i kishte thënë atij, "O mësues, Allahu thotë, Mos e mbyt vetën tuaj." Imam Ahmedi iu kishte përgjigjur, "O Marudhi dil jashtë dhe më trego se qka sheh." El-Murradhi shkoi te muri i gjygjit të Halifes dhe pa një oqean të studentëve me laps dhe letër në duarët e tyre.

El-Marrudhi e pyeti njërin prej tyre, "Qka pritni ju këtu?" Ata thanë, "Ne po presim që të shohim se qka do të thotë Ahmedi dhe pastaj ta transmetojm atë." El-Marrudhi u këthye te Imam Ahmedi dhe i tregoi se qka kishte parë.
Ai i tha " O Marrudhi," "Qka do të fitoj nga devijimi i të gjithë atyre njerëzve?"
Imam Ahmedi jetoj një jetë të varfër. Kur të tjerët hanin kishte ditë kur - siq i kujton Abdur-Rrezaki - ku Imam Ahmedi do të bënte gabim në Namaz. Kur Abdur-Rrezaki hulumtoi më shumë ai mësoi se Imam Ahmedi nuk kishte ngrënë kishte 3 ditë.

Në këtë jetë të varfëris, vështirësis dhe sprovimeve, një ditë Abdullahi e pyeti babain e tij, "Babë kur ne ndonjëherë do të pushojmë?" Babai tij, njëri prej ringjallësve madhështorë të Sunetit, model kryesor për të gjithë Muslimanët, e shikoi atë në sy dhe i tha, "Kur ta bëjmë hapin e parë në Xhenet."


Rrahim Allahu Al-Imam Ahmed. (AMIN). inshAllah.

GenIus.